Geenstijl

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. We hadden nog een Turkse toer door Keulen *tegoed: '*Köln alla Turca: ich bin wütend'

Ik kreeg mijn liefde voor Turken met de paplepel ingegoten, besef ik als door de Keupstrasse in Keulen flaneer. Het zit zo: begin jaren zeventig moest ik met mama Turkenpensions in Ede bezoeken. Het goede mens nam dan levensmiddelen mee, zoals zakjes wonderstamppot van Maggi, potjes Buisman en blikken Smac. Daarnaast schonk ze ‘die arme muzelmannen’ zakken vol afgedragen schoenen, colberts, overhemden, pantalons en stropdassen van papa. 

De gastarbeiders waren echter nooddruftig noch de hongerdood nabij. Ze waren gezellig mollig en overal zag ik flessen bier, sterke drank, hompen kaas, olijven en worsten. En als ze niet aan het smikkelen en smullen waren, rookten ze zich helemaal suf. Mama wilde de mohammedanen dolgraag over de Heere Jezus vertellen maar ze kreeg al snel door dat dat heilloos was. Ik vond de Turken veel leuker en gastvrijer dan de gluiperige boeren van de Veluwe en in de ploegendienst van de stinkfabriek van de ENKA bleken zij, een paar jaar later, de fijnste collega’s.  

Niet voor niets zette ik tijdens mijn hoernalistieke loopbaan komisch duo Turkish Delight op de kaart, al gold mijn belangstelling niet de ietwat oubollige en voorspelbare grapjes over Hollandse kaaskoppen en piemels met smegma maar veel eerder de stralende verschijning van de half Syrische Inci Lulu Pamuk (wat is daarmee gebeurd?) en niet zozeer haar wederhelft: de ietwat lawaaierige Nilgün Yerli (wat is daarmee gebeurd?). 

Later had ik zelfs een heuse Turkse boezemvriend, Ahmet Olgun, met wie ik op vakantie ging en een enorme reportage over Wassenaar maakte voor de Nieuwe Revu, waarmee we zelfs de cover haalde. Het was de enige keer dat jaar dat er geen lekker jong wijf op de voorkant stond (of Derk Sauer met een blackface), maar ouwe kerels die aan het poloën waren op renbaan Duindigt. Ahmet werd de eerste NRC-Turk en vervolgens woordvoerder van de belastingen in 020. Sindsdien heb ik nooit meer iets van hem vernomen. 

Dit alles schiet door mij heen in de Keupstrasse, plus een aantal erotische avonturen met bekende Nederturkinnen die - om mij een eindeloze eerwraakketen te besparen - pas postuum worden gepubliceerd. Bovendien lezen de kinderen mee.

De fascistische bomaanslag op 9 juni 2004 in de Keupstrasse was ik helemaal vergeten en kwam ik toevallig tegen tijdens mijn research voor dit luchtige feuilleton. Ik pak Wikipedia er even bij: de bom bestond uit een butaangascilinder, 26 centimeter hoog en 20 centimeter in diameter, gevuld met ongeveer 5,5 kilogram zwart buskruit en ongeveer 800 flinke spijkers, vier centimeter lang, met een totaalgewicht van 18 kilogram. De bom werd geplaatst in een harde koffer gevuld met watten en een set batterijen, gemonteerd op het bagagerek van een fiets en geparkeerd voor kapperszaak Kuaför Özcan, op nummer 29 in de Keupstrasse. 

Kuaför is overigens geen typisch Turks-mohammedaanse voornaam maar de sjieke verbastering van het Franse coiffeur. 

De bom werd om 15.56 uur ontstoken door een gloeidraad met de radiografische afstandsbediening van een vliegtuigmodel. De daders waren dus in de buurt  van de bomfiets toen ze de bom tot ontploffing brachten. 22 mensen raakten gewond, van wie 4  ernstig. De kapsalon werd verwoest door de explosie en een brand, verschillende andere winkels en tal van geparkeerde auto's werden zwaar beschadigd door de explosie en rondvliegende spijkers. 

Ik heb een gammele interactieve Keupstrasse-wandel-app van de gemeente Keulen gedownload. Daarmee zou een en ander bij het Tatort moeten worden geduid maar het logge onding werkt voor geen meter. De kapperszaak op nummer 29 is allang verdwenen en nu zit er een Turkse blingblingtoko. Verrassend, want de ene helft van de straat bestaat uit juweliers en de andere helft uit vreetschuren en gebakszaken. De gemiddelde Hollandse kaaskop zal denken: je bent toch gek als je met blingbling gaat leuren in een bazaar waar iedereen al met blingbling leurt. 

Verkeerd gedacht want het betreft hier oriëntaalse wijsheid. Ik was eens in Bagdad in een kilometerslange straat waar iedereen schoenen verkocht. Aan een willekeurige en vooral inwisselbare Ali Baba vroeg ik: dat is toch dom, habibi, dat je ook in de pantoffels gaat met zoveel genadeloze concurrentie? Waarom ga je met je fraaie lopers niet in de Koffiesteeg of op de Hummousboulevard zitten, zodat je zeg maar een unique selling point hebt. Nee, zei hij, onderwijl puffend aan zijn waterpijp: beste Araatoer of Arabia, potentiële klanten komen alleen voor schoenen en uiteindelijk profiteert de hele middenstand er van. 

Enfin.

In de hele Keupstrasse hangt de waanzinnig lekkere lucht van gegrild vlees en die komt van Asmali Konak Deluxe. Achter een enorm raam staat een zwetende snorremans hompen vlees te roosteren en de lucht wordt via een ingenieus systeem door de straat geblazen. Iets wat vroeger de notenzaken in Nederland deden - de lucht van geroosterde pinda’s de ether inblazen - maar dat is verboten door GroenLinks.

Terwijl ik het lekkerste lamsvlees ooit eet (overigens betekent kuzu lam), vergezeld door een karafje rakı, lees ik tot mijn verbijstering dat de daders van de fietsbom pas zeven jaar later bekend werden. En dat betrof geen degelijk Duits speurderswerk maar een zelfonthulling in een video van de spuuglelijke Beate Zschäpe van de Nationaal Socialistische Ondergrond (NSU) tijdens een proces tegen deze hedendaagse Hitlerjugend, die al eerder bomaanslagen pleegde. 

Al die jaren waren er verschillende samenzweringstheorieën en speculaties over de aanslag: bloedwraak, een vendetta in het drugs- of hoerenmilieu, afpersing, het weigeren van beschermingsgeld of een terreuractie van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK). Gek genoeg dacht niemand aan een rechts-extreme aanslag.

Tijdens mijn bezoek aan Duitsland zag ik overal posters die herdachten dat twee jaar geleden de inmiddels ook al weer door iedereen vergeten terreuraanslag in Hanau plaatsvond, waarbij elf onschuldige mensen, het merendeel van exotische afkomst, werden afgeslacht door übermensch Tobias Rathjen. Je zou toch bijna gaan denken dat extreem-rechts een dingetje was in het verder zo keurige Duitsland. 

Ach, ik heb hier al zo vaak tegen gewaarschuwd maar niemand wilde luisteren. Zo nam ik in 1993 het initiatief voor de briefkaartenactie tegen de Duitse regering na de rechts-radicale aanslag in Solingen waarbij vijf mensen van Turkse afkomst omkwamen. Een groep van extreemrechtse jongeren had in de nacht van 28 op 29 mei met benzine en papierproppen brand gesticht in de hal van een huis waarin de Turkse familie Genç woonde. Dit veroorzaakte een uitslaande brand, die de bewoners in hun slaap verraste. Ik was een dag na de gruweldaad in Solingen, als razende reporter van de Groene Amsterdammer. Bij terugkeer in Nederland vertelde ik in het populaire KRO-radioprogramma The Breakfast Club over mijn machteloze woede. 

Samen met diskjockey Peter van Bruggen werd ik vervolgens aanvoerder van een actie om briefkaarten met het opschrift ‘Ik ben woedend’ naar Helmut Kohl op te sturen. In openbare gelegenheden en televisiemagazines waren exemplaren te vinden om in te vullen en op de post te doen. ‘Vijf onschuldige vrouwen en meisjes zijn levend verbrand, alleen maar omdat ze buitenlander zijn. Via deze briefkaart wil ik laten weten dat ik verbijsterd ben’, stond er als motivatie op te lezen. De actie was een groot succes. Uiteindelijk werden er 1,2 miljoen protestkaarten bezorgd bij de Duitse regering in Bonn. Het was wel jammer dat mijn oorspronkelijke tekst ‘Arthur van Amerongen is woedend’ werd verbasterd tot het lieflijke en pacifistische leusje ‘Ik ben woedend’.

De Duitsers worden steeds beter in herdenken en herinneren en tien jaar na de aanslag in de Keupstrasse vond in Keulen het Herdenkingsfestival Birlikte-Standing Together plaats, met 70.000 bezoekers. Op het festival traden onder meer Wilma Elles, Hardy Krüger, Udo Lindenberg, de Fantastischen Vier, BAP, Aynur, Bläck Fööss, Brings, Carolin Kebekus, Eko Fresh, Peter Maffay, Sertab Erener en Demir Demirkan op. Klinkende namen!  

Toenmalig Bondspresident Joachim Gauck en federaal minister van Justitie Heiko Maas bezochten het festival, Gauck bezocht aansluitend ook de plaats van de aanslag - Kuaför Özcan - en sprak later met twaalf slachtoffers. In 2015 en 2016 vond het festival weer plaats en daarna bleef het onheilspellend rustig. Een monument is er nog steeds niet, 18 jaar na de aanslag. Hetzelfde bureaucratische gedoe, over de lijken van de slachtoffers, zag ik in Nice waar het ook zo gruwelijk lang duurde voordat de diverse instanties het eens waren over een “passend kunstwerk”. 

Na een prijsvraag werd in november 2016 het monumentale ontwerp van Ulf Aminde geselecteerd, een "virtueel huis" nabij de Keupstraße dat dienst moet doen als ontmoetingsplaats. In juni 2018 meldden de organisatoren dat het project geen vooruitgang boekte: de investeerders hadden en hebben hele andere plannen met het vastgoed, dat ze niet willen verkwanselen aan een monumentje. Gelukkig zijn wij Nederlanders een stuk meer betrokken bij het wel en wee van onze gastarbeiders, en daarom wil ik deze verdrietige aflevering van Safari Eurabia graag afsluiten met het wonderschone lied De Gastarbeider van Carry Tefsen. Het is onvindbaar op YouTube maar valt integraal te beluisteren in de Turkenspecial die ik met Rob Muntz maakte voor de bekroonde serie De Inburgerking. Daarin kunt u ook luisteren naar het ontroerende liedje Ali, ouwe Turk van de communistische rockband Bots uit Lampegat en naar het protestlied Aggesus van Alexander Curly. 

Allah'a ısmarladık! Köln alla Turca: ich bin wütend.

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuurgevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: