Geenstijl

Welkom, Don Arturito. Medronhootje?

Ober, smijt wat vette frango op de grill, ontkurk de knoflookolijven en chambreer je beste Douro, want we verwelkomen een bijzondere gast in het Stamcafé, dat vandaag speciaal geopend is voor een glazen lunch met Sagres, Super Bock en Cristal. GeenStijl heeft Arthur van Amerongen weggeplukt van de rand van zijn afgrond. We zagen de laatste der schrijvende schelmen verpieteren bij De Volkskrant en besloten ons karige kapitaal aan te wenden om hem vrij te kopen uit het Azkaban van de Azijnbode, alwaar ze nu in armoede achterblijven met Asha's overdekookrubriek, de immer zedige zalvendheid van de H. Sitalsing en die dreinerige adeldwerg die meestentijds amechtig staat te stampvoeten bij de bagageband te Schiphol.

Het jonge, onverschrokken talent Van Amerongen is voorgoed van hen verlost als ook uit de dode boom geplukt door de roze ladderwagen, en naar het internet vertrokken. Hij reist overigens per Interrail naar alhier, want Don Arturito verlaat zijn Algarve om een vervolg te gaan maken op het befaamde Brussel: Eurabia, waarmee hij de deplorabele vooruitzichten van het avondland in een onmogelijke tweestatenoplossing uiteen zette en Europa onverenigbaar verklaarde met de islam. Voor GeenStijl gaat hij - naast wekelijkse beschouwingen op het tragische moederland in het algemeen en Frenske, GroenLinks en de Yolanthes van dit laagland in het bijzonder - een treinreis over het Europese continent maken om onder de titel Safari: Eurabia een feuilleton vol snedige soera's op schrift te stellen vanuit de geïslamiseerde schotelwijken van Europa's grootse steden. Daarnaast zal hij The Portugal Post gaan verzorgen op TPO, teneinde zijn sardonische genoegen in het aanschouwen van menselijk verval in de Algarve te kunnen blijven vervullen.

Zojuist heeft hij aan de Bontiusplaats zelf deze bel aangebonden bij Pieter Klok, in een afscheid aldaar als letterknecht, inkthoer en blank anachronisme in een tijd waarin het absurdistische anglicisme "wit" de oudmediale stijlboeken heeft gekoloniseerd. GeenStijl toont zich verheugd met de verjongingsslag die wij maken dankzij het aantrekken van de eeuwigjeugdige Van Amerongen, de groeibriljant aan wie wij een gouden toekomst voorbehouden zien als libero met een korreltje Komrij, een vleugje John Fante en een scheut Liberace in het tanende literaire genre van de ridiculiserende flagellatie. Bij ons krijgt hij de vrije hand, want: mogen mag je alles – alleen: je moet het kunnen.

Garçom, sirva mais um pouco!